World

Szkarłatny rumieniec pokrył jej twarz. Oczy zaświeciły jej się w ciemności.
- Dziękuję - speszona odwróciła wzrok. Serce waliło jej jak oszalałe. Kątem oka zerknęła na Tenshiego. Był bardzo przystojny (tak, ja też tak uważam *__*). - Dziękuję - wyszeptała już bardziej do siebie niż do niego.

Tron miał farta, że Tenshi był na dachu. Poraz pierwszy śnił mu się koszmar. Rzucał się po całym łóżku. Od czasu do czasu jęczał. Większość poduszek wylądowała na podłodze. 'Odziały demonów i aniołów, a tam jego przyjaciel (z którym był bardzo zżyty). W pierwszym szeregu. Zginął przebity mieczem na wylot.' Tron poczuł jego ból. Krzyk, jego własny krzyk wyrwał go z tego koszmaru. Czuł jakby się dusił. Wyszedł na dwór. Blady jak ściana nie był w stanie pochamować łez. Powtarzał szeptem jego imię. - Saphiriel

Tenshi dotknął policzka Momoko. Przysunął swoją twarz do jej i złożył delikatny pocałunek na jej ustach.

Pomrugała kilka razy nie mogąc otrząsnąć się z szoku. Wcale go nie znała. On jej z resztą też. Ale jakoś to jej nie przeszkadzało. Uśmiechnęła się lekko. Nagle do jej uszu doszedł cichy jęk. Wychyliła się.
- Tron? - zdziwiła się.

- Saphiriel? Jesteś tu? Saphiriel, przyjacielu? - Tron przeszedł kilka kroków. Powoli podleciała do niego błękitna smuga "Tron. Witaj Tron. Dawno cię nie widziałem." Smuga przybrała postać nieco niższego anioła. "Tak, nie żyję. To mi nie przeszkadza opuścic przyjaciela. Pozwolisz, że zostanę z tobą. Na zawsze." Tron skinął głową. Smuga dymu zakręciła się w koło niego i znikła w jego kolczyku. "Już nigdy nie będziesz sam Tron. Oni cię krzywdzą. Ja zostanę i cię obronię. Pamiętaj o mnie, z już nigdu nie będziesz czuł się zdradzony. Jesteś zmęczony. Odpocznij." Anioł zamknął oczy i upadł nieprzytomny na ziemię. "Saphiriel".

- Tron! Przepraszam Tenshi - weszła do domu i wybiegła na zewnątrz. - Tron! Obudź sie - potrząsnęła nim. - Tron! - powiesiła go sobie na ramieniu i powoli wprowadziła do salonu. Położyła anioła na kanapie i wylała na niego kubek wody.

"Zostań ze mną. Tron. Kochanie." Saphiriel szeptał w podświadomości Trona. Jednak nagły atak wodą wygrał. Anioł zerwał się przerażony. Woda kapała z długich włosów na poduszkę. - Co się stało?

- Siedziałam z Tenshim na dachu - chwila ciszy. - I nagle usłyszałam twoje jęki. A potem ty zemdlałeś. - Przyłożyła zimną dłoń do czoła anioła.

Patrzył na nią zdziwiony. - Nic mi mie jest. Naprawdę. - Wstał i poszedł do łazienki. Wycisnął wodę z włosów, a puźniej wytarł je w ręcznik. W potrywał się w lustro. Kolczyk błyszczał bladobłękitnym kolorem. - Saphiriel słyszysz mie? - Anioł był pewien, że mu to się śniło. - Odpowiedziała mu cisza. Wzruszył ramionami i zszedł wycierając włosy. Usiadł obok Momoko.

Spojrzała na niego niepewnie. Nie masz pojęcia jak się martwiłam! zmarszczyła brwi. Po chwili jednak uśmiechnęła się słodko na wspomnienie wydarzenia na dachu.

Obudziły go promienie słońca, któe zaświeciło mu centralnie w twarz. Kazunari zmarszczył brwi. Tym razem już nie zastanawiał się, gdzie jest; westchnął.
Co mu ten rudy zaproponował? PRacę tutaj... w charakterze lokaja. Miałby tu czyścić klamki...? ech. w sumie nie ma nic poniżającego w czyszczeniu klamek, ale... praca w TYM domu jakoś mało mu się uśmiecha...
- Hej ty... przepraszam... - zawołał do pokojówki, któa własnie przechodziła przez salon - Gdzie jest w tej chwili twój pracodawca, ten cały Alex. Musze z nim pogadać...
- Pan van Darre poszedł do kuchni - odpowiedziała
- Em, mogłabyś mnie tam zaprowadzić? Ten dom jest za duży jak dla mnie...
Uśmiechneła się i skineła głową.
Po kilku minutach znaleźli się przed drzwiami do kuchni.
- To tutaj. PRzepraszam, ale muszę wracać do pracy
Kazu kiwnłą jej głową i pchnął drzwi. Obrzucił Alexa spojrzeniem, odkaszlnął i usiadł przy stole.
- Niezbyt ci do twarzy w różowym - oświadczył podierajac głowę na dłoni.

Tenshi zleciał na dół i usiadł obok Trona.
- Co się stało? - spytał głosem przepełnionym troską. - Płakałeś?

Odwrócił się zaskoczony słysząc jego głos.
-Taki akurat był pod ręką - wzruszył ramionami - Czyżby to było niemęskie dla twojego ego? - wrócił do robienia naleśników. Naprawdę lubił gotowac... co oczywiście nie przystoi arystokracie - Ile zjesz? - zgrabnie podrzucił naleśnik na patelni - Musimy też omówić warunki pracy tutaj... Jakich wymagań się spodziewasz?

- Dziękuje nic mi nie potrzeba - Uśmiechnął sie demon. -Dziękuje za wszystko!!!!
Podszedł do Vincenta i objął go za szyje - Naprawdę bardzo się cieszę!
Raziel rozebrał się i położył do łużka, długo nie mógł zasnąć rozmyślając o tym co mu sie właśnie przytrafiło

- PRzede wszystkim kto powiedział, ze będę tu pracować...? - mruknął. Od zapachu naleśników poczuł, jak do ust napływa mu ślina - Nie widzę siebie w roli lokaja. Jestem chyba za mało... zręczny. Mógłbym coś stłuc... Poza tym, to raczej ty powinieneś powiedzieć, czego oczekujesz po służbie